Een ongetemde jungle van kastanjebomen in een zacht glooiend landschap, schilderachtige kleine bergdorpjes, loslopende varkens en koeien en een netwerk van smalle landweggetjes – dat is de Castagniccia. Zo wordt het oorspronkelijke gebied in de noordelijke vlakte tussen de Golo-kloof en de Tavignano-rivier genoemd naar zijn rijkste vegetatie: “kastanjebos”.
Castagniccia was ooit de “graanschuur” van het eiland. De kleine steekjes waren het hoofdvoedsel van de Corsicanen. De kastanje werd ook wel de “broodboom” genoemd. In 1584 gaven de Genuezen, die toen regeerden, de lokale boeren de opdracht om kastanjes, moerbeibomen, wijnstokken of olijfbomen te planten. Aan het einde van de 18e eeuw was 70% van de Castagniccia beplant met kastanjebomen en zelfs vandaag is het nog steeds de belangrijkste regio van het eiland voor de productie van kastanjemeel voor verdere verwerking van bijvoorbeeld gâteau de chataîgne, polenta en natuurlijk het Corsicaanse kastanjebier Pietra. Tot op de dag van vandaag verdwalen slechts een paar toeristen in de talloze originele bergdorpjes van Castagniccia, daarom lokken de lokale bewoners reizigers door lokale culinaire specialiteiten te verkopen.
Maar de omgeving heeft wel veel te bieden: door het prachtige landschap loopt een netwerk van wandelroutes en de meeste natuur maakt deel uit van het Parc Naturel de la Corse. En niet alleen in de zomer is het hier een paar graden kouder en dus gezelliger dan aan de kust, ook de herfst heeft zijn charmes met de roodoranje bladeren van de kastanjebossen. Op dit moment vindt ook de kastanjeoogst plaats, zodat u aan den lijve kunt ervaren wat voor fysiek werk de kastanjeoogst inhoudt en waarom de prijs van ongeveer € 10/kg meel gerechtvaardigd is.
Hier, in de Castagniccia, wordt het Corsicaanse leven van alledag zichtbaar en de Corsicaanse geschiedenis tastbaar: het hart van het leisteengebied behoort tot het deel van het eiland dat de tektonische kloofvallei scheidt van de granieten bergen van het westen: het gebied “deze kant van de bergen”. Castagniccia is gezegend met vruchtbare grond en gunstige klimatologische omstandigheden. Hier waren en zijn er nauwelijks herders maar intensieve boeren. Vroeger sprak men van de ontwikkelde boerenadel.
Het grote aantal dorpen in de Castagniccia duidt ook op de welvaart die er ooit was, in de 19e eeuw was hier de hoogste bevolkingsdichtheid op het eiland. Het was ook de zetel van de Corsicaanse onafhankelijkheidsbeweging in de 18e eeuw.Veel kloosters werden gebruikt als ontmoetingsplaatsen voor vrijheidsstrijders en dit werd het centrum van het verzet. Tegenwoordig zijn de meeste kloosters in puin en ook de kerken moeten worden gerestaureerd. Sommige zijn open voor bezoekers, andere zijn alleen bij bepaalde gelegenheden geopend.
In de jaren dertig was er vanwege de afgelegen ligging een grote plattelandsvlucht van de bevolking. Zelfs vandaag de dag lijken de meeste dorpen verlaten in de winter, de weinige bewoners worden voorzien van rollende winkels. Het deel van Castagniccia, Casinca genaamd, wordt minder getroffen, omdat de nabijheid van Bastia en de oostkust sommige toeristen (en inwoners) meer naar de regio brengt.
Een stukje historie en ouderdom, maar ook een gebied waar je de bezienswaardigheden in Corsica en in de regio makkelijk kunt bezoeken.